На сите жртви
Засолзени ѕвезди - засенето време,
откинати тешки санти мрак,
бурно небо - блескот огномет
носат зачекорени ветришта по улици
и избришани бели стапки, на младоста,
на радоста, на зајдивремето застанато.
Педесед и девет смртни издишки
во тесното грло к’о облак згрутчена крв,
изгореното небо, ни носи црни снегови - пепел,
ископани гробје - длабока бездна,
ден згаснат - оган заскитан во ноќта
што нема вистината да ја раздени.
Прокрвари сонцето на знамето македонско
разнесе здив порака преку граници, ровови,
прегазени реки солзи слеани во мртво море,
брод што плови на вселенски едра, љубов,
тие вкрстија раце под широката Божјата стреа
оти невината детска крв има само една крвна група.
Болката е љубов под единственото небо,
ноќта ќе биде пак ноќ по следниот ден,
мртвото море ќе остане мртво море
и кога во него љубовта ќе вплови,
само водите осветени ќе бидат.
Последниот крик – незазореното утро
во педесет и девет грла веќе запре,
илјадници раце за молитва склопи,
вжештен залез згасна во вечен мрак.
Го очекуваа повтор утринскиот воз
да донесе искри живот, а не смрт,
бел кочански ориз за причест сега
во расцутена младост да се плоди.
Згаснаа свеќите на животниот пламен
кој житие за мачеништво ќе им свети,
за навек Светци да останат живи.
Тие не се туку-така нечии деца
тие се крик на совеста на светот,
тие се биографија на светост,
и грев и гнев,
и тмурно засенето несреќно време.
16.03.2025 г. Зоран Пејковски
NEOSVANULA MAKEDONSKA MLADOST
Svim žrtvama
Zvijezde koje kidaju - oblačno vrijeme,
pokidane teške gromade tame,
olujno nebo - sjaj vatrometa
nosi teturave povjetarce kroz ulice
i izblijedjele bijele korake, mladosti,
radosti, zaustavljenog zalaska sunca.
Pedeset i devet smrtnih udisaja
u uskom grlu kao oblak zgrušane krvi,
spaljeno nebo, donosi nam crne snijegove - pepeo,
iskopani grob - duboki ponor,
dan ugašen - vatra izgubljena u noći
da istina neće svanuti.
Sunce na makedonskoj zastavi je prokrvarilo
odašilja poruku preko granica, rovova,
pregažene rijeke, suze slile su se u mrtvo more,
brod koji plovi svemirskim jedrima ljubavi,
sklopili su ruke pod Božju široku strehu
jer krv nevine djece ima samo jednu krvnu grupu.
Bol je ljubav pod jedinim nebom,
noć će opet biti noć nakon sljedećeg dana,
mrtvo more ostat će mrtvo more
i kad ljubav u njega uplovi,
samo će vode biti posvećene.
Posljednji krik – jutro bez svitanja
na pedeset i devet grla već zaustavljeno,
tisuće ruku spojenih u molitvi,
vreli zalazak sunca nestao je u vječnoj tami.
Čekali su jutarnji vlak
donijeti iskre života a ne smrti,
bijela košenil riža za pričest sada
u rascvjetanoj mladosti roditi.
Ugasile su se svijeće plamena života
čiji će mučenički život zasjati za njih,
neka sveci žive zauvijek.
Oni nisu ničija djeca
oni su vapaj svjetske savjesti,
oni su životopis svetosti,
i grijeh i gnjev,
i tmurno sjenovito nesretno vrijeme.
16. 03. 2025. G., Zoran Pejkovski
S makedonskog preveo Nikola Šimić Tonin
