Kitana Žižić | Jole prva liga

 

Naše prvo dijete bila je kćerka i tek tada sam shvatila što znači biti majka. I bila presretna jer mi se želja ispunila. Već sam imala spremljeno ime za nju iz „Plamenih inkvizitora“. Zagorkina Tajana je vjerovala da Sunce uvijek čeka iza oblaka, a takvu vjeru htjela sam u amanet prenijeti kćeri dodijelivši joj to ime.

Kad sam ponovo ostala u drugom stanju opet sam priželjkivala kćerku. Znam i zašto premda je suprug gajio nadu da ćemo dobiti sina. U to vrijeme nije se znalo što čuči u maminim trbuhu. Ultrazvuk je već bio u upotrebi te je moguće da se moglo znati, ali nikome nije padalo na pamet pitati. To je bila čarobna lutrija, čiji smo zgoditak s radošću iščekivali, nadali se ponajprije zdravoj bebi ali ništa se unaprijed nije kupovalo, osim onoga na što spol djeteta nije igrao nikakvu ulogu.

Valerio Orlić | Poetski brod u „Luci različitosti“

Razgovor pripremio i vodio: Nikla Šimić Tonin

Više je povoda ovome razgovoru u ovo vrijeme – nevrijeme, kada pojedinci toliko toga čine svojim osobnim angažmanom da se u sve ne uvuče muk, da se ne čuje riječ među ljudima, poetska riječ, riječ. Jedan od takvih je pjesnik Valerio Orlić.

Za one koji vas ne znaju, tko je Valerio Orlić?

Često tragamo za tim spoznajama u životu i često se pitamo tko smo ili što smo? Zbog čega smo tu, na ovom proputovanju svijetom? Tragajući za tim odgovorima, spoznao sam kako naslov moje zbirke pjesama koju sam objavio davne 2004. godine „Gospodar svoga vremena“, najbolje oslikava mene, a i daje odgovor na Vaše pitanje. 

Dovoljno sam slobodan putovati svijetom koji nudi razne okove i biti Gospodar svoga vremena, to je veliko bogatstvo jer većinom smo zarobljenici vremena, sistema, tradicije… Iako dobro znamo kako je to utopija slobode i umjetničke kreativnosti, obično pokleknemo pred tim kalupima života.  

Moja je sloboda iskonsko nadahnuće, porođaj i porinuće pjesme u beskonačno plavetnilo neba. Moja sloboda je i moja tamnica iz koje se slijevaju najljepši stihovi, kao zrake svjetlosti niz padine Učke ili veličanstveni bijeli Velebit. 

Biti u mraku ne znači ne vidjeti sjaj mjeseca i zvijezda, trebamo tragati za duševnim mirom jer on je tu, na našem proputovanju životom. Kad ga pronađemo, duboko trebamo udahnuti svu tu ljepotu, jer ona je samo trenutak na našoj stazi. 

Vrstan ste pjesnik, kazivač stihova, urednik, kritičar… Na koga bi ste ukazali na hrvatskoj poetskoj sceni?

Davorka Črnčec | Kismet, jezerski

 

Sa šarenim čamcima učvorila bih

stopala, jezik, nestrpljivost,
tragove ka istoku
zazibane u kismet, u šaš,
u mirise čajeva s Orijenta,
među rebra namreškane vode.

Da mi je,
ovako nemirnoj rijeci,
zajahati labudove misli, jezerske.

_______________________________________

kismet (tur. kısmet, od arap. qisma: udio, dodjela): sudbina, udes, ono što je svakome unaprijed određeno, ne može se izbjeći niti se može protiv istog boriti; povoljan obrt, sretan ishod.

Nikola Kornesczan |

 

Prisjećajući se zraka

još sjećamo se neba tekućeg u more 

razrijeđenog azurnim i staklastim zrakom 

sivim vjetrom 

pireći s rubova svega što se vidi  

odnekle iz drugih godišnjih doba 

bez mjeseca sa snijegom i hladnim kišama

izravnavajući sve izokola 

kao neke slojevi doima što se sklapaju 

što se raspadaju na nešto drugo 

nego što bi trebalo utvrditi znanu stvarnost 

još sjećamo se valova modre boje

napunjajući blizine 

terase leda donesenog s planina 

luke s kojih gledamo beskrajnost 

osupnutu ponekad s razmacima bez horizonta 

s nečim što moglo bi postojati 

noćima kad samo hladne vode 

imaju još uvijek svoje konture 

kao neke jasne limese 

potrebne za potvrdu stranih povrata 

čak onih koji žele 

vjerovati u nešto drugo negoli u ono što se vidi 

upravo sad 

kad sjetimo se zraka 

špigle napunjene prozirnostima  

nekoliko sjena što plamte iza stakla 

difuzni pogledi 

održavajući još uvijek žive zimske siluete 

oblici odvojeni od ostalih oblika 

pojedinosti potpunosti drugog svijeta 

raspršujući se posvuda neravnomjerno 

osvjetljavajući zrak raspadnut na nijanse 

podsjećajući na vode zapada 

gradovi u kojima osjećamo se prisutnima 

čak i sad 

kad naokolo traje samo to 

čega moći ćemo se sjetiti bilo kada 

Prijevod na Hrvatski: autor

_______________________________

(izvorna verzija, na rumunjskom)

Amintind aerul

ne mai amintim cerul scurs în mare

diluat cu aer azuriu și sticlos

cu vânt cenușiu 

suflând dinspre marginile celor văzute

de undeva din alte anotimpuri

fără luni cu zăpezi și ploi reci

aplatizând totul în jur

ca pe niște straturi de aparențe suprapuse

descompuse în altceva 

decât ar trebui să desemneze realul cunoscut

ne mai amintim valuri de albastru

inundând apropierile

terase de gheață adusă din munți

porturi din care scrutăm necuprinsul

confundat uneori cu depărtări fără orizont

cu ceva ce ar putea exista

în nopți în care doar apele reci 

își mai păstrează contururi

ca niște limite clare

necesare confirmării revenirilor străine

tocmai celor ce-și doresc

să creadă altceva decât ceea ce văd

tocmai acum 

când ne amintim aerul

oglinzi umplute cu transparențe

câteva umbre arzând în dosul sticlei

priviri difuze

păstrând încă vii siluetele iernii

forme desprinse de alte forme

amănuntele plenitudinii altei lumi

dispersându-se în mod inegal pretutindeni

luminând aerul descompus în nuanțe

amintind apele apusului

orașe în care ne simțim prezenți

chiar și acum 

când împrejur dăinuie doar ceea

ce se va putea aminti orișicând