Tomislav Domović | Titraj titraj (Novi imperativi)

 

u mrkloj noći nadvijenoj nad precrtanu strofu

u mrkloj noći kad ljubav samljeveno je svjetlo

i plutajući ugrušak u prigasloj želji

titraj titraj

kao pustinjski obzor u suženoj zjeni

i pomakni zbunjenu smrt u luč koja radošću gori

titraj titraj

u daždu kao raspršena oblost srca

u kopreni suze satkanoj od duše i bezimene naricaljke

uđi u stabla

uđi u godove gdje zadnji krug krvari obris žene koju voliš između udisaja i izdisaja

titraj titraj

izađi iz potpalublja u mrklu noć

u precrtanu strofu

u kojoj lijepo je bilo tihnuti nadomak prhnule pjesme

titraj titraj

u željenoj ženi kao vrbovo pruće između prstiju sraslih s vodom

u njenom snu kao na ravnomjerni razdeljak raščešljana bliskost

u njenoj usni kao besmrtni hodač po staklu

u njenom uzvraćnom poljupcu kao nezarasla brazgotina

u njenom spokoju kao remetilačka vjetruša

titraj titraj

topli vosak rijetkih prosinuća u dubovinu istoči

titraj titraj

oči su ti svjetionici

žena pretvara se u djevojku

tvoje starenje sve sličnije je dječaku koji tek upoznaje svijet