Ivan Meroveus | ruke do mariupolja

jutro je
iz mramora iscijeđena tekućina
i leži sad na asfaltu
od noći zaostala lešina
s rukom do ruke istoku
ne diše, gnjije, bol je nepomična
na nedovršenom autoportretu
s kog kaplje jetka ilovača
na mrtvu grotesku
gledati se ne da
a šiljak uma je u oku
i porezotina
pružena duboko stomaku
što osluškuje, čeka
još jednu granatu
ne zna se čija je do ruke ruka
u čijoj zjeni odraz je užasu
koji truje, pogađa
razrezuje se disanju
poput pljuskova kiša
kad zasićuju rijeku
do izlijevanja
i svi smo u tom luku
prenapetog skrivanja
a nitko ne će reći: dosta!
i otpustit' strunu
nitko ne zna
zašto smrt povećava povorku
znatiželjnika
i zašto tuđem prekinutom životu
ne može se gledati u oči
a ipak uvijek one
te mrtve oči
svakoga zovu
misterijom noći
gledati si po lešinama sna
vlastitu sramotu