Božica Jelušić | Samopis šumski

U vrijeme kad se silazi s uma,
Neka me zagrli i skrije šuma.
Siv kamen išaran prugama bijelim:
S golubom divljim tu ležaj dijelim.

Jela što šiljkom oblak dotiče,
Šumski duh što se u sjenama miče.
Livada mojim ošitom diše:
Šuma me smiruje, šuma me njiše...