Milan Drašković | Pejzaž o kom se sneva

 

Želimo njega, svet ponovo otkriven,

čarobni kvadrat okružen iluzijom,

reči nošene vetrovitom alejom –

cvet što umire u ovu kasnu jesen.

Snevamo njega, grad sazdan od legendi,

zapis u srcu, most nad dalekom rekom,

u noćnom satu devojku sa svetiljkom,

bistu što prate nostalgični pogledi.

Palimpsesti sna, nebo iz naših snova,

plameni točak u mesečevom vrtu,

u snežnom hramu, gle, znak na zlatnom krstu.

Pogled kad takne zvezde iznad krovova,

iskrsne slika poznatog okruženja,

zov odredišta – luka gde čeka čežnja.