Milan Drašković | Dodir večnosti

Igra fotona u beskraju etera –
preludijum za čas ispunjen večnošću,
zapis u srcu ozidan konačnošću –
jezik tišine s one strane sfera.

Na istoj zvezdi svet sav od stakla gledaš,
slomljeni svemir. U nekoj dimenziji
unutar uma nudiš se iluziji,
činu gorčine kad sećanju se predaš.

Volja bogova da prigrliš svu tugu,
dodir večnosti. Među zagonetkama,
začarani svet gde prikrada se tama...

Svirepo nebo! U začaranom krugu
prizivamo čar zaboravljenog sveta:
zelenkasti sjaj – sjaj jednog davnog leta.