Ivan Meroveus | ama nesciri

lomu svjetla naslonjen
smisao boja
ljudskom gazduje kodu
čovjek je zemljan prašini
neutralno zeleno
od stijene mljeven srcem
a bio je bijelo na dojci dojenče
i zvjezdano mliječna suza
na dlanu
sve počelo je crnom
u tekućini tamnog mastila
i ako ponovo nekad
vrati se tamo
uzme se, ponese se to
oblijepi se sobom
i ćuti se:
slana krv je plavo
u aorti svoda
a kaplje crveno po koži
oksidira i šušti
dok zlatno prži i grli
plamenom što gori
ljubičasto i modro krugu

ode li se
napusti li se
ta skučena izba vremena
otpusti li se
zanemari li se staza uma
misao je boja gladi
u mesu boje jagoda
a vrutak slatkoće
u okusu je bosa boja
spektrom boja omamljena