Željko Bilankov | Postojiš

Ponekad se pitam

da l' si stvarna,

postojiš li 

pored mene,

pa rukom stišćem

kamene oblutke,

tople od sunca

i morske pjene.

 

Često upijam

crte tvoga lica,

dok po nama plešu,

borova sjene.

Uplašen vremenom

koje bježi

želim sanjati,

da me nitko ne prene.

 

Zato te molim:

skočimo hrabro

s visoke 

stijene,

zaronimo duboko

u modru tišinu,

jer tamo ljubav

nikad ne vene!