Ivan Luketić | Pigmalion

 

 

Čovjek.

Utkan u kozmos.

Podiže ruke.

I promatra.

Tišinu žrtvovanu zvuku.

Ljubav koja se otvara

Nepoznatim obzorima.

Zvukove pastira

iz zemlje snova.

Životinje usnule

U vremenu.

Raspete vizije

mjesečara u suton.

I misao.

Čistu,

golu,

savršenu misao.

Onu koja nosi

Samu sebe.

Zatvara oči.

***

Otkriva veo

Nad Izidinim licem.

Dovršava svijet.

Umom od bjelokosti.

Besmrtan postaje.